Jedno spojrzenie

Rozdział 1

-Szybciej, zaraz wychodzimy-krzyknęła z dołu moja ciocia.

-Już idę!-odkrzyknęłam.Siemka.Jestem Ania, mam 17 lat i jestem szczupłą(chociaż według mnie grubą) brunetką.

Teraz właśnie pakuję swoje bagaże ponieważ wyjeżdżam do Londynu.Szczerze mówiąc nie podoba mi się ten pomysł.

Wolałabym zostać z ciocią w Polsce.Ale wiem że to konieczność.Moi rodzice zgineli w wypadku samochodowym pare

tygodni temu a ja nie mam z kim mieszkać.Wiem że mam tu ciotkę ale ona ma wielki problem z alkoholem.Nie może 

opiekować się ludzmi.Chodzi na terapię i lekarz powiedział że jeśli sprawi sobie roślinkę i ona nie uschnie przez 

6 miesięcy to może kupić sobie rybke lub innego małego zwierzaczka.Jesli on przeżyje 8 miesięcy wtedy może zająć

się człowiekiem.Do tego czasu będę pełnoletnia i sama do niej wrócę.Mieszkamy w bloku i mam tu swoją ekipę.

No więc z tym wyjazdem nie byłoby tak źle gdyby nie fakt że muszę zamieszkać z moim bratem ciotecznym Harrym.Nie widziałam 

go chyba jakies 4 lata czy coś koło tego.No więc nasi rodzice się przyjażnili i kazda wolną chwilę spędzali razem, my 

zresztą też.Był moim najlepszym przyjacielem, wszystko sobie mówiliśmy i rozumieliśmy się bez słów.Ufałam mu ale on wpadł 

w nieodpowiednie towarzyswo.Ci chłopcy byli starsi od niego o 2 lata i zepsuli mi przyjaciela.Wszystkie moje sekrety i

wpadki im wygadał.Byłam pośmiewiskiem całej szkoły.On nic wtedy nie zrobił tylko śmiał się ze mnie i wgl.Miedzy naszymi 

rodzicami nic sie nie zmieniło, dalej do nas przychodzili tylko po prostu bez Harrego.Pare miesięcy potem jego rodzice

zgineli w wypadku a on nie chciał zostac z nami w Polsce.Kompletnie odciął sie od nas.Wyjechał do jakiegoś wujka w Londynie

i więcej o nim nie słyszałam.Nie odzywał się przez tyle lat a to chyba znaczy że nie chce mnie znać.Nic jednak na to nie 

poradzę.Pomieszkam z nim pare miesięcy i wróce do Polski.Jest koniec sierpnia a dokładnie 30 a urodziny mam w poździerniku

 a dokładnie 31.To tylko 3 miesiące i szkoły.Jakoś bedziemy musieli siebie znieść.

-Pospiesz się, za pół godziny masz samolot-darła się z dołu ciotka.

-Ciociu sopkojnie,nie panikuj.Na pewno zdąże, już jestem gotowa-Mówiłam schodząc po schodach z walizką w ręce.Wyszłyśmy

a ciotka od razu wsiadła do samochodu.

-Ciociu poczekaj! Chcę sie pożegnac z tym domkiem.-krzyknęłam.

-Nie musisz, za jakieś 3 miesiące wracasz.Chodź szybciej bo sie spóżnisz.-powiedziała a ja ze spuszczoną głową poszłam do 

samochodu.Przez jakies 20 minut rzadna z nas sie nie odzywała.Siedziałam i smutnym wzrokiem wyglądałam przez szybę.

-Co Cię tak gryzie?-zapytała ciocia.

-Nic, po prostu będę strasznie tęsknić.-co miałam jej powiedzieć.Tak naprawde to martwiłam się o nią.Kto wie czy nie

przestanie chodzić na ta terapie.Zwykle to ja ją upominałam i wspierałam a teraz zostanie sama.I jeszcze nie wiedziałąm 

jak powinnam zachowywać się w stosunku do Harrego.On chyba chciał jasno pokazać że już go nie obchodzę.

-Myślałam że lubisz Harrego.-powiedziała ciocia

-Lubiłm go, i on też mnie kiedyś.Ale to było dawno.

-Wiesz że on mieszka z wujkiem.

-Tak wiem, niestety.-wolałabym mieszkac tam bez niego.

-No tak ale wujek mi mówił że ma bardzo fajnych kolegów.

-To nie może sobie z nimi mieszkać?-zapytałam chociaż wiedziałam że wujek by się nigdy na coś takiego nie zgodził.

-Nie ale może Cię z nimi zapozna.Chyba jak będzie pełnoletni to się do nich przeprowadzi, tak mówił wujek.On ma urodziny 

po tobie więc jak coś będziesz się mogła przeprowadzić razem z nim.-przed chwilą mówiła że Harry nie może z nimi mieszkać.

To dziwne że ten jeden rok więcej wszystko zmienia.

-Super! Ale chyba jednak wolę wujka Michała.

-Po pierwsze to nie wujek Michał tylko Marek.-co?????Nienawidzę go po prostu, on mnie chyba też bo za każdym razem gdy

go widze on mi dokucza i wgl.

-A czemu nie z Michałem?

-Po prostu ten wujek jest bliżej i on zajmuje się Harrym.-No świetnie bo Harrego lubił, tylko ze mnie się wyśmiewał!

-To nie fair.Ten wujek ma Harrego to niech wujek Michał dostanie mnie-Błagałam, choć wiedziałam że wszystko jest już 

ustalone i nic się nie da zmienić.

-Nie i koniec!!-powiedziała troszkę niemiłym tonem ciotka-A wiesz że Ci koledzy Harrego są wolni, chyba tylko jeden

ma dziewczynę.

-Ciociu ja nie mam w planach znależć tam chłopaka ani przyjaciela lub nawet przyjaciółki-dla mnie to tak jakby kara

za wszystko co zrobiłam.Śmierć rodziców i jeszcze do tego spotkanie z Harrym.Wytrzymam te pare miesięcy i koniec.

Wrócę grzecznie do Polski, do ciotki,Kamili i Mariki.A no prawie zapomniałam o moich kochanych przyjaciółkach : Kamili i 

Marice.One dojadą do mnie 1 września, czyli jutro. No więc obydwie są szczupłe i piękne.Kamila ma włosy do ramion koloru 

rudego a Marika długie blond i troszkę pofalowane.

-Tego się nigdy w planach nie ma.-i uśmiechnęła się do mnie.O czym ona mysli kurde!!

-Oczywiscie-odpowiedziałam.I na tym się skończyła nasza rozmowa.

Dojechałyśmy na lotnisko w 40 minut, to nie tak długo.Wysiadłyśmy z samochodu, ona ustała naprzeciwko mnie i mocno 

przytuliła.Popłakała się przy tym.

-Ciociu co się stało?-zapytałam.

-Nic, tak sie po prostu wzruszyłam.-odpowiedziala przez łzy.

-Wszystko będzie ok.Juz niedługo wrócę ale teraz muszę iść bo się spóżnie na samolot.

-Lec.-puściła mnie a gdy odchodziłam krzyknęła-Kocham Cię!!!!!!!!!

-Ja Cie też-odkrzyknęłam.Poszłam kupić bilet i chwilę póżniej siedziałam w samolocie.

______________________________________________________________

Hej, jestem Ada.Założyłam tego bloga ponieważ zmusiła mnie do tego przyjaciółka.Przeczytała moje opowiadanie i nie dawała mi spokoju.No więc jak widzicie zaczynam od pierwszego rozdziału nie od prologu.Uznałam że tak będzie mi wygodniej.

No więc chciałabym abyście w komentarzach napisali mi czy się wam początek podoba.Jeśli nie to po co mam to ciągnąć dalej.Jeśli chociaż jeden komentarz będzie pozytywny to obiecam że kolejny rozdział dodam jutro albo pojutrze. :)

To miłego czytanka :D